Σελίδες

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

A Man Recalls His Past Lives

I've danced in the biggest cities. Tokyo, New York, Paris, Athens...In Berlin they called me Marina, in Stockholm Viktor, in Moscow Dimitri. My Japanese names where my favourite. Sakura. Hiroshi. Kiyoshi. I used to think I can grasp the world, then I believed I can grasp its cities. But you could only be larger than life. Never a city. 

And so I danced.

In Greece I was Diego García. I used to paint my nails black, wear a Kimono and carry a fan. Remember my fan? It was a gift by Prince Peter of Greece. Prince Peter is now six feet under of course, and his name is long gone, but back in the day he was a big flirt. He had three kids and people spoke of his fourth child with some pretty insignificant actress. Word has it that prince Peter had one hundred and seventy lovers. Imagine that! All those beautiful boys and girls.

Do you think that there are people who can fake intimacy with everyone? I feel like you could fall in love with anyone, really...Or do you think he was running from something? Sometimes you try to hide so hard that you eventually forget you re hiding.

___________
I've been feeling lightheaded today. I saw you looking for another lover.  I guess that's the price I'm paying for dancing, but I really can t stop it. I want to but I can't. Sometimes my legs take control and they wont stop until my knees break into tiny little metal pieces. Forgive me but I never learned how to say no. How to rationalise attention.

I remember this one time -I think I was seven- my mom was in the kitchen cooking those tasteless things she cooks, when she suddenly started screaming. She had cut her index finger with the kitchen knife and the blood wouldn't stop running. She put the finger in her mouth and looked at me smiling. Everything was ok but I was terrified. 

That night I started having this terrible nightmare. I was locked in my dad's car shouting to the people passing by, trying to make them pay attention to me, let me out. Nobody did, though. Pay attention...The next morning I woke up screaming. Mom was at work, dad was sleeping. My brother called me a pussy and shut the door. And I cried and cried. I remember feeling abandoned.

Do you think that is how prince Peter felt? Do you know how he died? He died of a broken heart. Apparently he loved his princess more that anyone could think. She left him, of course. 

Do you think he loved her more than I love you? Probably.

___________

And to finish with this nonsense, I've seen you stressed and I've seen you happy. Your tongue has gone through my most intimate parts. I still fantasise your dominant breath and your fragile heartbeat. But your problem was that you thought you can go whenever you want, however you won't until I decide to let you. Or that's what I tell myself. 

I know you will understand me. I only chose to leave when everything was ruined. I was brought to this world the moment I realised the fragility of my own existence. But now I have to go. 

Now leave. It's late and I still have some matters to take care of. 

It would be wonderful to say I regret everything. Farewell my friend...

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Τα Πατριωτικά ή Πώς Ξανάρχισα το Κάπνισμα

Κάποια Κυριακή ξύπνησα και το μάτι μου ήταν πρησμένο. Ήταν η περίοδος που είχα κόψει το κάπνισμα και ξυπνούσα κάθε μέρα στις 7 για πρωινό τρέξιμο. Αναρωτήθηκα γιατί. Δεν θυμάμαι να είχε μπεί τίποτα μέσα το προηγούμενο βράδυ και απο τότε που πέταξα το τελευταίο πακέτο τσιγάρα, η ατμόσφαιρα στο σαλόνι ήταν τόσο καθαρή που δεν δικαιολογούσε τον ερεθισμό μου. Έφτιαξα πρωινό και ξεκίνησα τις κρύες κομπρέσες. Καμία βελτίωση. Στη συνέχεια, και ύστερα απο παρότρυνση κάποιας θείας κάποιου φίλου, έφτιαξα χαμομήλι. Με βεβαίωσε τηλεφωνικώς πως αν βουτούσα τις κομπρέσες σε χαμομήλι το μάτι μου θα ξεπρηζόταν. Ψέματα.

Μιας και είμαι απο τη φύση μου ανυπόμονος και η κορτιζόνη έχει αποδειχθεί στο παρελθόν σωτήρια σε παρόμοια ζητήματα, είπα να πάω στο φαρμακείο. Έβαλα μια μπλούζα που ευωδίαζε μασχάλη και τις πιο βρώμικες κάλτσες μου και κατηφόρισα. Πρέπει να ξέρετε πως το μεσημέρι ο ελληνικός ήλιος είναι τουλάχιστον ανυπόφορος και με το μάτι μου στην κατάσταση που ήταν, αντι να υποφέρω αποφάσισα να περπατήσω στη σκιά, κολλητά στις χαμηλές πολυκατοικίες της Αθήνας.

Τον Αύγουστο στην Ελλάδα, και για ευνόητους λόγους, όλα τα παράθυρα είναι ανοιχτά και ώς αποτέλεσμα ένας επίδοξος ηδονοβλεψίας σαν εμένα μπορεί να σκοτώσει αμέτρητες νεκρές ώρες παρακολουθώντας και ακούγοντας τις ζωές των γειτόνων, που βρίσκονται, σχεδόν πάντα, μερικά βήματα πριν τη θερμοπληξία.

Εκείνη τη μέρα, και για κάποιον παράξενο λόγο είχαν όλοι πιάσει να μιλάνε για θέματα πατριωτικά. Ίσως γνωρίζετε μεχρι τώρα πως στην κλίμακα "πατριώτης" παίρνω περίλαμπρα μηδέν και σίγουρα μπορείτε να καταλάβετε την ενόχλησή μου. Τρείς-τέσσερις είχαν, μάλιστα, κρεμάσει και την ελληνική σημαία απο τα παράθυρά τους, ίσως ως σύμβολο υπερηφάνειας. Και λέω ίσως, γιατι ξέρω πολύ καλά πως όλοι τους είχαν παιδιά στο εξωτερικό. Τί είχε όμως συμβεί;

Δυο μέρες πρίν, ο δίμετρος αρχιλοχίας της οδού Ηπείρου έκανε όλο το μεσημέρι έρωτα στην αδιάφορη γυναίκα του με ανοιχτά τα παράθυρα. Απ´ό,τι είχα καταφέρει να δώ η κυρία απολάμβανε δεόντως την όλη διαδικασία και απο ό,τι κατάφερα να ακούσω, ο κύριος μάλλον κάτι έκανε πολύ σωστά. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, την απογοήτευσή μου όταν περνώντας απο το μπαλκόνι τους, τους άκουσα να τσακώνονται για θέματα πολιτικά. Μα τί έγινε; Γιατί τους έπιασαν όλους τα πατριωτικά τους, την ίδια Κυριακή;

Τελος πάντων, κατάπια την καλοκαιρινή μου έξαψη και πλησίασα προς το φαρμακείο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, και φτάνοντας στην είσοδο, είδα μια υπερμεγέθη σημαία να κρέμεται απο την μία μεριά της εισόδου ως την άλλη. Το γεγονός μου φάνηκε πρωτόγνωρα εξοργιστικό και εισήλθα έτοιμος να ζητήσω τον λόγο και να λήξω μια για πάντα τις σημερινές μου απορίες.

Ω, μα τί πάθατε στο μάτι σας, με ρώτησε η φαρμακοποιός. Την κοίταξα. Κάτι απροσδιόριστο στο πρόσωπό της με έκανε να νοιώσω έναν υπέρμετρο εκνευρισμό. Τίποτα, απάντησα, και βγήκα έξω. Γυρνόντας προς το σπίτι έκαιγα απο τον πυρετό. Παρ´όλα αυτά αρνήθηκα πεισματικά να επιστρέψω στο φαρμακείο.

Περπατώντας μέσα στη μέση του δρόμου, προσπαθούσα να μπλοκάρω τις φωνές απο τα σπίτια. Χρειαζόμουν κάτι για να χαλαρώσω.
Έφτασα στο σαλόνι μου, έβγαλα ένα κρυμμένο πακέτο τσιγάρα απο πίσω απο τους καναπέδες και ξανάρχισα το κάπνισμα. 

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Yes, of Course I'm Fine

Yes, yes. Of course I'm fine. 
The days go by, and I'm getting my work done. 
Things are going as planed and I actually bought 
that plant I was talking to you about. 
You know which one, that basil. 
I called her Clarissa. 
She is most likely dead as we speak 
but she kept me good company over the weekend. 
I heard you were out, enjoying a crush. or maybe two. 
I imagined you dance and smile and being radiant as you are 
and I was happy.

No, yes, I'm fine. 
I even finished that book I bought for your birthday. 
It spoke about some menial matter, 
like the ones I am always preoccupied with. 
It had a beautiful ending. 
Don't ask me what it was because I forgot. 
I just have the feeling it was beautiful. 
And meaningful.

Please stop asking. I'm fine. 
It's just that, I'm a little sad. 
You see, you are starting to become trivial to me. 
Just like the rest. 
No, I know it's entirely my fault 
but you see. 
You're becoming trivial. 
Like all the rest.

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

.το σπίτι στην κορυφή του λόφου

.Αυτός ο κόσμος μου είναι κοντά -όσο και μακρυά.
Γι'αυτό και ζώ σε ένα σπίτι στην κορυφή ενός λόφου

.Εμένα, για παράδειγμα,
μου αρέσει να δαγκώνω πλαστικά και μεταλλικά αντικείμενα,
παρ'όλο που κάθε μέρα σπάω και απο ένα δόντι.
Τα δόντια μου όμως είναι ζωντανοί οργανισμοί
και φυτρώνουν ξανά και ξανά.
Κάθε φορά που ένα σπάει,
όλα τα παράθυρα στο σπίτι ανοίγουν
και μέσα μπαίνουν πνεύματα, παρασυρμένα απο τον άνεμο.
Κάθε όμως που φυτρώνει κλείνω τα παράθυρα,
τα σφαλίζω
και γίνομαι φίλος με τα πνεύματα.

.Στον κήπο μου φυτεύω ένα νυχτολούλουδο.
Το μυρίζω για να κοιμηθώ.

.Και όλα αυτά γιατι αυτός ο κόσμος είναι περίεργος.
Τον νοιώθω τόσο κοντά-όσο και μακρυά.

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

.τετάρτες

.Το βλέμμα της δεν φτάνει στον τοίχο
ή στο πρόσωπό σου.
Ούτε καν στην τηλεόραση.

.Παρ'όλα αυτά,
και ας ήξερα πως δεν με κοιτάει στ' αλήθεια,
καρφώθηκα πάνω της.
Ανέδυε κάτι που σ' έκανε να την λυπάσαι.
Κάτι σαν φώς απο λαμπάκι σε παιδικό δωμάτιο


.Άλλες φορές περιορίζεται σε έναν κύκλο
χωρίς διάμετρο
και κέντρο τα πόδια της.
Εκείνες τις μέρες σε κοιτάει κοφτά
και περιορίζει τις απαντήσεις της στις απαραίτητες λέξεις.

.Τώρα πια την καταλαβαίνω.
Βλέπω στις κινήσεις της τη μοναξιά μου.

.Την αγαπώ.
Όχι όπως αγαπώ εσένα.
Ή εμένα.
Διαφορετικά.
Την αγαπώ.
Και την καταλαβαίνω.

.Για κάποιο λόγο λατρεύει τις Τετάρτες.
Αυτό, δεν το έχω ακόμη ερευνήσει.

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

.-"Η πιο ωραία είναι η εποχή που οι σοκολάτες λιώνουν στα περίπτερα."

.Έκοψα την εικόνα σου,
ύστερα την κόλλησα σε μια δική μου, παιδική.
.Για μια στιγμή πείστηκα πως σε ήξερα από παλιά.

.-"Όταν λείπεις δημιουργώ δικές μου αναμνήσεις, ψεύτικες."
Χθές, ας πούμε, είδα τη μάνα σου -σχεδόν νεκρή- στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Και εσύ έκλαιγες
και ήσουν όμορφος, όπως σε θυμάμαι,
με τα σημάδια που σου άφηνα στο στέρνο,
ένα τσιγάρο στο στόμα,
και εκείνο το βλέμμα,
το διερευνητικό,
περιμένοντας να δεις τι θα πω, αν θα γκρινιάξω.
.Άμυνες.

.Την κοιτούσες και της έλεγες κάτι που στην πορεία ξέχασες.
Εκείνη έδειχνε χαρούμενη. Ζήλευα,
μα το κατάπια όπως κατάπια και όλα τα σημειώματα,
τις φωτογραφίες,
τις λίστες για τα ψώνια
και τα πόστ-ιτ.
.Ζήλευα.

.Όπως και νά'χει, να ξέρεις,
τον Ιούνιο αποφεύγω,  ακόμα, τα περίπτερα.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

.φανταστικοί έρωτες

.Κάποτε έφυγες.
Και εγώ κοιμήθηκα με αναμνήσεις,
που η καινούργια σου καθημερινότητα έσβησε.

.Στο είχα αναφέρει, θυμάσαι;

.Θα με συστήνεις και θα λες,
"Μ'αυτόν είχα μια σχέση, ερωτική".
Και ας σου ζήτησα να μην το κάνεις...

.Θυμάσαι;

.Το πρωί ξυπνούσα πάντα πριν τις εννιά
για να σε δω να κάθεσαι στον καναπέ.
Το φως που έμπαινε απο την μπαλκονόπορτα σε κολάκευε.
Και το φως απ' τα λαμπιόνια στο δωμάτιό σου,
και ας σου έλεγα πως μοιάζεις γέρος.

.Κάποτε οι μπούκλες σου μεταμορφώθηκαν
σε κάτι απροσδιόριστο.
Μετά ξυρίστηκες,
άλλαξες πουκάμισο
και το αποσμητικό σου σταμάτησε να μυρίζει.

.Ύστερα έφυγες.